Wrocław jesienią

Co mnie pociąga....

Niecodzienny widok na stacji w Poznaniu---czynny, i to jak najbardziej, parowóz gotowy do odjazdu do Wolsztyna---wywołuje wspomnienia, nie ze swojej własnej przeszłości, tylko z tej wyimaginowanej na podstawie licznych zdjęć w podręcznikach historycznych, a jednocześnie swoją wyjątkowością przyciąga do siebie, oczaruje, fascynuje. Dobrze, że historia, w czynnej cząstce, bywa zachowywana jako żywą lekcję.

Czeska zima

Warszawa nocą

Objadanie się z okazji amerykańskiego święta Dzień Dziękczynienia to dobra wymówka, aby szybko wrzucić naczynia do zmywarki, a potem ruszyć w miasto na odchudzający niby spacerek. Znów nasze oczy cieszyły widoki chwycone po zapadnięciu mroku w stolicy, a z tej okazji wyłowiliśmy z różnych części "starówki" dowody na to, Warszawa po tylu latach już wraca do formy.

Nie mogę powiedzieć, że smak mnie wyjątkowo uderzył, być może miało to związek z faktem, że espresso z tego kubeczka wypiłem w biegu--dosłownie--rzucając się w kierunku otwartych drzwi najbliższego wagonu metra w Berlinie, mając nadzieję, że nie rozleje mi się kawa nim wejdę do środka. Natomiast samo doświadczenie z tą kawą zostawiło słodki smak w ustach i wyryło się w mojej pamięci. Tragedią by było, gdybym nie zdążył na ten pociąg, ale uznałem, że większą tragedią by było, gdyby ominęła mnie szansa, by spróbować kawkę Lavazza z automatu. Już bezpiecznie po drugie stronie drzwi, jak mały kotek mruczałem z zadowoleniem...warto było... :)

Pracowitość w akcji

Z okna osobówki zlapałem pózniej widok po drodze do Poznania. Widocznie ani niska temperatura, ani masa pozostałej roboty pracownikom nie przeszkadza w odprawianiu rytualnego gotowania parówek przy ognisku...

Nocka

Pierwszy raz od dłuższego czasu odbyłem podróż późnym wieczorem. Na dworcu sklepy i restauracje pozamykane, dając znać, że dla większości dzień dobiega końca, tymczasem dla mnie przygoda dopiero się zaczyna. Stojąca w blasku dworcowym oświetleniu lokomotywa, choć żadnego dymu nie bucha, jednak niczym mały chłopiec emanuje zniecierpliwieniem, ciekając na sygnał do wyruszenia, ledwie trzyma w ładzie ustawione za nią wagony, jakby po wyświetleniu zielonego światła, wał się rozerwie i strzałem odjadą po żelaznej drodze w ciemność. Ja się zarażam tą stłumioną energią i wsiadam do pierwszego zielonego wagonu, gdzie znajduję przedział pusty, jakby zarezerwowany specjalnie dla mnie. Jednak muszę raz jeszcze wysiąść, pochodzić sobie po peronie, wchłonąć do płuc wilgotne zimno i kilkakrotnie uderzać stopą w drugą, wypędzając z kości owo zimno w najlepszej tradycji doświadczonego podróżnika, który w ten sposób spędza ostatnie chwile wolności przed wejściem do ruchomego więżenia. Wsiadam znowu, piszczy gwizd, i ze szarpnięciem koła pode mną się uruchamiają. Szybko zostawiamy za sobą małe kółko świetlane, ono nas żegna podczas, gdy ciemność nas owija... Jesteśmy w drodze...